YALNIZCA BİR KADIN

Yaşamın ve her şeyin

Dopdolu yaşanabilmesinin

Olanağıydı kadın.

Kim, tüm görkeminin

Ve gücünün içinde;

Kadının düşlediği dünya ile

Gerçekleştirdiği dünya

Arasından baktı?

Oysa kadın köklendirir.

Dünyanın bütün insan gücünü böyle

Kim toplar kendinde?

Kim, yalnızca bir kadının

Yalnızlığını sevdi?

Şu mevsimsiz yerde

Bütün mevsimleri

Aynı anda bir kadının kalbinde kim yaşadı?

Kadının yürüdüğü yolu yürümeden

O en derine inen yolu

Kim yürüdü?

Eğer kadın açmazsa,

Bu dünyanın aralığından

Bir göz atabileceğimiz bir kapıyı kim açar?

Kim yitirilmiş olanı bize geri getirir?

Biriyle dolu olmak,

Ve onun bizdeki bolluğunda

Bir tohumun uyanışındaki

Zenginleşmeyi, bir başlangıcın

Bir yüreği ve bir bedeni yaktığı gibi

Onun tutkulu ateşinde

Kim yakar?

Kadının değişmeyen bir özü vardır

Ve gözlerinde

Her şeyin soluklaşmaya başladığı bir nokta.

Tam burada

bütün ışığı sönmeye

Ve tüm ağırlığını kaybetmeye başlar

Dünya, yok olur bir anda.

Mekân ve zamanda dolaşan

Bir gölgen kalır.

İşte kadınla orada karşılaşırsın.

Kadın sana gelmez

Sen kadına gidemezsin.

Kımıl kımıl yürüyen

Bir şey gibi hissedersin içinde

Yavaş yavaş kulağına eğilir

Ve sana der ki:

Sen kimsin?