Yaşam..aklı

“Yaşadıklarımdan öğrendiğim bir şey var” diyen Ataol Behramoğlu ile “her şey ben yaşarken oldu” diyen İsmet Özel in bir zamanlar yoldaş olduklarını, sonra ikisinin de keskin bir yol ayrımına gireceklerini kim söylerdi, kim bilebilirdi ki.. ? Bir de Nazım Hikmet in o çok sevilen şiiri vardır “Yaşamaya Dair”. Bu şiirin son dizesini şöyle bitirir, “Yaşadım” diyebilmen için…

Kendime söylediğim bir cümlem vardır her zaman.. “Ne başıma gelenlerden/geleceklerden, ne gördüklerimden ne de duyduklarımdan dolayı asla şaşırmayacağım. Çünkü ölümlü bir dünyada yaşıyoruz.”

Bir de kime ait olduğunu bulamadığım bir söz var, burada, adada aynı köyde yaşadığım ”başkasının acısını duyabilen” ender insanlardan bir dost söylediydi. “İnsan doğar ve yaşamak zorunda kalır.”

Oysa benim içim yaşar, dışım kara. Dışarısı o kadar kara ki. Kopkoyu bir kara mı desem, kapkara bir karanlık mı, yoksa karanın karanlığı mı..? Benim için hepsi aynı, hepsi yaşayan bir kara.

Yazı baştan aşağı yaşam/aklı oldu. Ya ne olacaktı.. ? Yaşıyoruz ( ! ) işte daha ne olsun. Aslında yaşamıyoruz, bizi yaşatıyorlar. Yok yok öldürüyorlar. Dur şimdi, aklım karışıverdi. Biz yaşadık mı, öldük mü, öldürüldük mü..? Biz yaşamın, yaşamanın ne olduğunu bilmiyoruz ki ( yoksa biliyor muyuz..? ), ölümün ne olduğunu bilelim. “Her şey karşıtıyla vardır ve kaçınılmaz olarak karşıtına dönüşecektir. Yaşam ölüme, sıcak soğuğa…” diyen Herakleitos değil miydi.. ?

Sizi var saydılar mı hiç, beni hep yok saydılar. “Birini yok saymak poetik ölümdür.” Diye okumuştum bi yerde. Ölümlerin en ölümlüsü bu olmuyor mu, en acınası, en acısı.

Peki, sizin hiç ruhunuz yalnız kaldı mı.. ? “yaşam”dı, “ölüm”dü derken biz nerden, nasıl geldik şimdi bu yalnızlığa.. ? “Ruhun Yalnızlığı”nı yazmış Eugenıo Borgna. “yalnızlıkların dilinin yolunda” bizi “yalnızlığın” yolculuğuna çıkarıyor.

Eugenıo Borgna ya sormak istediğim bir soru var..

Bir enkazın altında kalan insanın yalnızlığı hangi “ruhun yalnızlığı”na giriyor.. ?

Yaşamın yalnızlığı mı.. ?

Ölümün yalnızlığı.. ?